Z trenerem Janem Wiederkiem miałem okazję współpracować podczas obozu zagranicznego na Florydzie. Na początku do tej współpracy podchodziłem bardzo sceptycznie, gdyż znałem go jako szefa działu wyszkolenia PZP, ale po kilku treningach zmieniłem zdanie.

Z pana siedzącego za biurkiem trener Wiederek z każdym treningiem bardziej się rozkręcał. Potrafił mnie zaskoczyć zadaniami, które z pozoru były bardzo łatwe, ale jak przychodziło do ich realizacji, to już nie było tak prosto, przez to nasze relacje na tym obozie przechodziły próbę czasu. Kto kogo pierwszy złamie, lub kto pierwszy się podda.

W gwoli ścisłości dodam tylko, że nie byłem zawodnikiem, który pozwolił sobie „wejść na głowę". Więc łatwo się domyśleć, że każdy nasz wspólny trening, dla kogoś stojącego z boku, wyglądał jak dwugodzinna kłótnia.

Trwało to jakiś czas, aż któregoś dnia usiedliśmy i porozmawialiśmy sobie zaczynając od tego, po co tu każdy z nas jest, jakie są jego role i zadania. Oczywiście nie było tak, że nagle przestaliśmy sobie „dokuczać", ale miało to zupełnie inny charakter.

Po jakimś czasie nasze wspólne zaczepki przestały mieć dla nas jakiekolwiek znaczenie i każdy robił już swoje zadnie.

Fot. swimmingchallenge

„Życie jest jak pudełko czekoladek. Nigdy nie wiadomo, co ci się trafi". Byłem szczęściarzem, bo los postawił na mojej drodze Janka. Najpierw trenera, później kolegę z pracy, wreszcie przyjaciela. Człowieka, z którym przez prawie 40 lat spotykałem się, bywało że nawet codziennie. Z którym dyskutowałem o ukochanym pływaniu i ... życiu. Z którym cieszyłem się ze wspólnych sukcesów, martwiłem porażkami. Z którym kłóciłem się, obrażałem, godziłem i ... uczyłem. Sportu i życia. Miłości do Rodziny, szacunku do ludzi, optymizmu i wiary, że przed nami jeszcze lepsze, piękniejsze dni. Lepszych razem już nie przeżyjemy... pustki nic nie wypełni, pięknych wspomnień nic i nikt mi nie zabierze. Bo w życiu najważniejszy jest człowiek i pamięć po nim. Zegnaj Janku, jeszcze się spotkamy...

Pierwszy raz spotkałem się z Jankiem Wiederkiem w SMS Racibórz w 1982r. Trener wrzucił mnie sprintera na 3 treningi dziennie po 6 km każdy. Tego samego dnia wróciłem do mojego klubu w Poznaniu. Po 3. latach spotkaliśmy się na Mistrzostwach Polski w Oświęcimiu, gdzie wygrałem z jego zawodnikiem na 100 stylem dowolnym, Andrzejem Rolą - nie mógł uwierzyć.

Od 1986 r. na AWF w Warszawie została reaktywowana sekcja pływania i po kilku tygodniach chciałem zrezygnować z pływania, bo ponownie trening był typowy dla długodystansowców. Trudne czasy dla sprintu !!! Janek stwierdził, że drugi raz mu nie ucieknę i razem uczyliśmy się jak ułożyć trening dla sprinterów. Od tego momentu zacząłem wygrywać i bić Rekordy Polski na 50 stylem dowolnym, będąc przez kolejne 5 lat w Kadrze Narodowej.

Posiadał bardzo dobry warsztat trenerski, ale potrafił sięgać po nowsze, inne metody treningowe. Trener Janek Wiederek, dla zawodników „DŻANEK", chciał być na bieżąco i od nas uczył się nowinek technicznych.

Kiedyś wyciągnął kliszę z aparatu fotograficznego i spytał się „dlaczego tutaj nic nie widać?". Było dużo śmiechu jak tłumaczył, że on tą kliszę długo nie trzymał poza aparatem. Książkę by można napisać o tych czasach. Było ciężko, ale wesoło z „Dżankiem".

Traktował mnie i Roberta Mikułę jak taką swoją prawą rękę. Jak coś się działo to przychodził do nas i razem rozwiązywaliśmy problemy.